4 Ocak 2009 Pazar

Bu sefer canım yandı işte...bu sefer içim titredi acıdan.Omuzlarım,ellerim,beynim kalbimle birlikte kaskatı oldu..Ne zaman başına otursam bu sayfanın hep sayfam boş kalktım.Bu küçücük evrenimde attığım ilk çığlık bu yazı olacakmış demek ki, bu evrendeki doğumum böyle gerçekleşecekmiş..

Yarattıklarımla yaşarken yarattıklarımdan en büyüğünü,en değerlisini kaybettim az önce.İçin için kanarken kimselere çaktırmadan avuçlarımı bastırıp, üfleyerek çaresizce acımı söndürmeye çalışırdım oysa yıllardır.Sebepsiz değil gibi gelirdi, gerçek gibi...Alışmıştım da içimde taşımaya.Alışmıştım o acıyla doğan hissizliğe.Dışardan boyardım kendimi hep, bazen pembe,kırmızı,turuncuya.Bazen de griler,kahveler,siyahlar çıkardı ortaya..Dayanıyordum ama o zaman.

Belki toplarım bir kaç saate dağılan parçalarımı.Belki birkaç güne bişeyciğim kalmaz.Ama...
Ama şimdi canım fena yanıyor.
Ve durduramıyorum...Çok acıyor!

1 yorum:

  1. Sen ne güzel yazıyormuşsun isteyince. Ne zamandır söylüyorum düne kısmetmiş.
    Üzme kendini. Hayat böyle öğreniliyor, ani şoklarla.

    Not: Bu nasıl yorum kısmı ya? Yazıyorum gitmiyor, yok bilmem ne hesabıyla girin diyor. Düzelt bunu banane.

    YanıtlaSil